29 kwietnia przypada wspomnienie liturgiczne św. Katarzyny Sieneńskiej – włoskiej mistyczki, doktor Kościoła i patronki Europy. Nie miała wykształcenia ani wysokiej pozycji społecznej, a mimo to pouczała biskupów, papieży i koronowane głowy.
Pochodziła z mieszczańskiej rodziny ze Sieny. Przyszła na świat 25 marca 1347 roku jako przedostatnie z 25 dzieci swoich rodziców. Już jako kilkuletnia dziewczynka była przeniknięta duchem pobożności. Wbrew woli rodziców obcięła sobie włosy i zaczęła prowadzić życie pokutne. Pomimo wielu trudności w wieku 16 lat wstąpiła do świeckiego Zakonu Braci i Sióstr od Pokuty św. Dominika. Prowadziła ascetyczne, niemal klasztorne życie, pomagając jednocześnie biednym, chorym i trędowatym. W 1370 roku, uzasadniając to wolą Chrystusa, rozpoczęła życie apostolskie. Przemawiała odtąd i pisała listy w Jego imieniu do najznakomitszych osób ówczesnej Europy, tak duchownych, jak i świeckich. Dyktowała je, gdyż sama była niepiśmienna.
Posiadając dużą inteligencję, zaangażowała się w sprawy Kościoła. Jej priorytetem były działania na rzecz powrotu papieża z niewoli awiniońskiej do Rzymu, co w końcu się urzeczywistniło. Jej wpływowi przypisuje się liczne nawrócenia osób pochodzących z różnych warstw społecznych. Posiadała charyzmat wypędzania demonów z osób opętanych. W 1375 roku otrzymała stygmaty w formie krwawych promieni. Pozostawiła po sobie trzy dzieła, które zawierają jej naukę: „Dialog o Bożej Opatrzności”, „Listy” oraz „Modlitwy”.
Święta Katarzyna ze Sieny miała wielu wrogów, którzy uważali za rzecz niespotykaną, by kobieta mogła tak odważnie przemawiać do kapłanów, biskupów, a nawet do papieży i ogłaszać się publicznie posłanką Chrystusa. Wezwano ją przed sąd inkwizycyjny, który jednak nie dopatrzył się żadnej herezji ani błędu, tak w jej wypowiedziach, jak też w jej pismach.
Zmarła z wyczerpania 29 kwietnia 1380 roku w Rzymie w wieku 33 lat, ofiarowując swoje życie i śmierć za Kościół i papieża. W 1461 roku została kanonizowana przez papieża Piusa II. W XX wieku papież Paweł VI ogłosił ją doktorem Kościoła, a Jan Paweł II – współpatronką Europy.
Fot. domena publiczna
